undefined
undefined
Μια στιγμη
Κράτησα λίγα μήλα στα χέρια μου και πλησίασα .
Ένα λευκό άλογο σε πράσινο λιβάδι!
Έτρωγε τα μήλα μέσα από τα χέρια μου αργά, το απολάμβανε !
Τα μάτια του μεγάλα, τα δικά μου θλιμμένα
Ήθελα τόσα να του πω ,να με καταλάβει, να με νιώσει!
Ήθελα τόσα να του πω ,να με καταλάβει, να με νιώσει!
Μασούλησε άλλο ένα μήλο από το χέρι μου
και εγώ με το άλλο χάιδευα τη μουσούδα του.
Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά!
Τα μήλα μου τελείωσαν, έκανα να φύγω, το άλογο
Τα μήλα μου τελείωσαν, έκανα να φύγω, το άλογο
κινήθηκε αργά διστακτικά προς το μέρος μου.
Άρχισα να του μιλάω <<δεν έχω άλλα >> ,
<<μου τελείωσαν>>!
Πλησίασε ,έχωσε τη μουσούδα του στη μασχάλη μου,
Πλησίασε ,έχωσε τη μουσούδα του στη μασχάλη μου,
άρχισα να το χαϊδεύω στο λαιμό,τα μάτια του
μέσα στα μάτια μου. Έκλαψα χωρίς λόγο!
Δεν υπήρχαν πρέπει ,δεν υπήρχε πριν και μετά!
Δεν υπήρχαν πρέπει ,δεν υπήρχε πριν και μετά!
Υπήρχα επειδή υπήρχε!
Αρχή και τέλος η ίδια στιγμή!
This entry was posted
on Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009
at 1:38 μ.μ.
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
