θαρρω πως δεν μεγαλωσα.....  

Posted by SARIN

Μια ρυτιδα μου χαμογελασε και το γκριζο εγινε ομορφια!

Με συνεπηραν οι νοτες απ τη μουσικη

και αρχισα παλι να τρεχω με τις λεξεις,μεγαλωσα θαρρω...!

Ποσο μπορω να μεγαλωσω ,ποσο μπορω να καταλαβω,

ποσο μπορω να νιωσω μια ανατολη!

Μα οσο φτανω στην κορφη χορευω με τον ηλιο που με καιει ,

μα την αληθεια μ ενα χαμογελο κρυφο,

με παιζει, με γελαει και γω ακολουθω !

Ω φιλε δε σε γνωρισα ,παει καιρος και γκριζα δε φορουσες,

τα ματια ομως μου δειξαν γνωριμα μονοπατια,

εκει που τριγυρναγα παιδι ακομα τριγυρναω!

Και ξερεις γιατι....

γιατι ανθιζουν ακομα τα λουλουδια!

Τι κι αν χορεψαμε σαραντα φορες γυρω απ τον ηλιο,

τι κι αν κουρσεψαμε μ ερωτα το φεγγαρι,

τι κι αν τα μυστικα απ το συμπαν, στα ποδια μας βρεθηκαν ,

πιες μια γουλια ζωη μια ανασα και παμε,

παμε μια καλη πιο δυνατα ετουτη τη φορα.........

Μια στιγμη  

Posted by SARIN

Κράτησα λίγα μήλα στα χέρια μου και πλησίασα .
Ένα λευκό άλογο σε πράσινο λιβάδι!
Έτρωγε τα μήλα μέσα από τα χέρια μου αργά, το απολάμβανε !
Τα μάτια του μεγάλα, τα δικά μου θλιμμένα
Ήθελα τόσα να του πω ,να με καταλάβει, να με νιώσει!
Μασούλησε άλλο ένα μήλο από το χέρι μου
και εγώ με το άλλο χάιδευα τη μουσούδα του.
Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά!
Τα μήλα μου τελείωσαν, έκανα να φύγω, το άλογο
κινήθηκε αργά διστακτικά προς το μέρος μου.
Άρχισα να του μιλάω <<δεν έχω άλλα >> ,
<<μου τελείωσαν>>!
Πλησίασε ,έχωσε τη μουσούδα του στη μασχάλη μου,
άρχισα να το χαϊδεύω στο λαιμό,τα μάτια του
μέσα στα μάτια μου. Έκλαψα χωρίς λόγο!
Δεν υπήρχαν πρέπει ,δεν υπήρχε πριν και μετά!
Υπήρχα επειδή υπήρχε!
Αρχή και τέλος η ίδια στιγμή!

ΕΣΥ το θελησες.....!!!  

Posted by SARIN

Εικοσι τριαντα χρονια ακομα επανω στη γη, δεν προλαβαινω
με τιποτα.
 Πρεπει να επιταχυνω κι εγω εχω αρχισει να κουραζομαι !
Δημιουργε γιατι τοσο μυστηριο,γιατι παιζεις μαζι μας.
 Ο χρονος υπαρχει , ειμαι σιγουρος γι αυτό, υπαρχει αλλα δεν
 μπορω να συγκρατησω τη στιγμη , να δωσω το νοημα στο δικο
μου χρονο , να παρει ζωη η στιγμη.
 Να γεμισω ένα κομματι απ το είναι μου, με την αλλαγη να νιωσω
 το τακ του χρονου!
 Λαβυρινθος η δημιουργια σου δημιουργε, κατι με αποσυντονιζει
 με παρασυρει και χανομαι μα την αληθεια σε καινουργιες ομορφιες.
 Και παλι συνγκεντρωνομαι στον σκοπο μου προσπαθωντας
να καταλαβω τις διαδρομες μου να αναλογιστω τους σταθμους μου
 να με κρινω για τις επιλογες μου, μηπως και βρω τον δρομο για
τον χρονο που μου λειπει , τον δικο μου χρονο.
 Επαναλαμβανομαι χωρις ορια ,λαθη και παλι λαθη, και όμως
ειμαι πεποισμενος πως η διαισθηση μου δεν κανει λαθος.
 Θα βγω, θα βγω μπροστα θα συλαβω το νοημα και θα γινω
χειροκροτητης του εγωισμου μου.
 Ενας κωδικος είναι η λυση ,
ο υπερανθρωπος του Νιτσε, η αυτοσυνγκεντρωση του Βουδα,
 οι απαντησεις στις ερωτησεις του Σωκρατη.
    Ο ΚΩΔΙΚΟΣ ΔΕΝ ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΤΑΙ .
Χρειαζεται μονο αντιγραφη και επικοληση και
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ εχω στο blog μου ένα ρολοϊ .ΤΑΚ,ΤΑΚ,ΤΑΚ,ΤΑΚ…………!!!!!!!


    

 

Posted by SARIN

"AN"   Rudyard Kipling
                           
ΑN




μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος, σαν όλοι τριγύρο

τα 'χουν χαμένα και φταίχτη σε κράζουν για τούτο.

Αν μπορείς να πιστεύεις σε σένα, σαν όλοι για σένα αμφιβάλλουν,

μα και ν' ανέχεσαι εσύ ν' αμφιβάλλον για σένα.

Αν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν' αποκάνεις ποτέ καρτερώντας.

Κι αν, σα σε μπλέξουνε ψεύτες, εσύ σε ψευτιές δεν ξεπέσεις.


Κι αν μισημένος, κρατείς την ψυχή σου κλεισμένη στο μίσος,


μα χωρίς και να δείχνεις ποτέ περισσή καλωσύνη


κι ουδέ πάρα πολύ συνετός στις κουβέντες σου να 'σαι.



ΑN


μπορείς να ονειρεύεσαι, δίχως ωστόσο να γίνεις


των ονείρων σου σκλάβος ποτέ. Κι αν στοχάζεσαι πάντα,


μα χωρίς και να κάνεις τη Σκέψη σκοπό σου.


Αν μπορείς ν' ανταμώνεις τον Θρίαμβο κ' είτε την Ήττα


και να φέρνεσαι πάντα στους δυο κατεργάρους αυτούς ολοΐδια


Αν μπορείς να υποστείς μίαν αλήθεια που λες, να τη βλέπεις,


διαστρεμμένη απ' αχρείους, να γίνει για βλάκες παγίδα.


Κι αν της ζωής σο το έργο, μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια,


και να σκύβεις ξανά, να το χτίζεις ξανά, με φθαρμένα εργαλεία.



ΑN


μπορείς να σωριάζεις μια στίβα τα κέρδη, το βιός σου,


και σε μια ζαριά να ρισκάρεις τα πάντα, μια κ' έξω,


και να χάνεις, και πάλιν ν' αρχίζεις απ' τ' άλφα,


δίχως ποτέ μια κουβέντα να πεις για τα κέρδη που πάνε.


Αν μπορείς ν' αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά σου,


να δουλεύουν ακόμα για σε κι αφού σπάσουν, κι αφού παραλύσουν,


κι έτσι μπορείς να κρατήσεις ακόμα, σα μέσα σου πια δεν υπάρχει


τίποτα – ξον απ' τη θέληση που τους προστάζει: «Βαστάτε!».



ΑN


με τα πλήθη μιλώντας, φιλάξεις την πάσα αρετή σου.


Κι αν με Ρηγάδες παρέα, δεν χάσεις το νου σου.


Κι αν ούτε εχτροί, μα ούτε φίλοι ακριβοί, να σε πλήξουν μπορούνε.


Κι αν λογαριάζεις τους πάντες, αλλά και κανέναν περίσσια.


Και αν μπορείς να διατρέχεις στο κάθε λεφτό, που αδυσόπητο φεύγει.


όλο τον δρόμο που πρέπει να γίνεται μες στους εξύντα τους χτύπους,


τότε δική σου θα' ναι όλη η Γη, κι ό,τι μέσα της κλείνει,


και – τρανότερο! – τότε πια γένηκες Άντρας, παιδί μου!

 

Posted by SARIN

Σνφμύωα με μαι έυρενα στο Πμανιπσητετο του Κμτρπιαιζ, δεν πζαιει ρλόο με τι σρειά είναι τοθοπεμέτενα τα γτάμαμρα μσέα σε μία λξλέη, αεκρί το πώτρο κια το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και να μροπετίε να τις δαβαιάεστε χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξηέ αλλά την λξηέ σαν σνύλοο